Spotkanie przed burzą

Niebo na zachodzie przybrało niemal szarą barwę i zamruczało ostrzegawczo. Odepchnęłam się od ziemi ostatni raz, a po chwili zatrzymałam huśtawkę. Spojrzałam na przyjaciółkę smutno, wiedziałam, że to już koniec spotkania. Ona na ułamek sekundy złapała mnie za dłoń, a potem wstała.

– Muszę wracać, polecam iść w moje ślady – powiedziała, przytulając mnie lekko.

– No... Cześć – odrzekłam, wbijając wzrok w ziemię.

Zaraz usłyszałam, jak odchodzi, a jej ciężkie buty zapadają się w piasku. Patrzyłam na szczupłą sylwetkę, dopóki nie zniknęła za rogiem kamienicy. Westchnęłam i ruszyłam w stronę domu.

Pierwsze ogromne krople zatrzymywały się na mojej skórze i ubraniu, gdy coś przeleciało mi tuż obok nosa. Motyl o cytrynowych skrzydłach w popłochu szukał schronienia. Po chwili wylądował między liśćmi rosnącej nieopodal gruszy. Skoro był bezpieczny, szłam dalej. Szybko dotarłam do własnych drzwi. Przekręcając klucz w zamku, ostatni raz posmakowałam burzowego powietrza. Weszłam do środka, zdjęłam przemoczone buty i niemal natychmiast się rozpłakałam. Naprawdę nie chciałam kończyć tamtego spotkania.