Czarna

Cicha, smutna, jakby pusta. Siedziała na podłodze, z kolanami pod brodą i duszą na ramieniu. Między dzwonkiem na długą przerwę a krzykami ludzkiej masy zdążyła pomyśleć o bezsensie istnienia więcej razy niż wielu przez całe życie. Miała ochotę po prostu zniknąć – szybko, bezboleśnie, niezauważona.

Tylko marzenie o niezauważeniu zostało spełnione przez siły wyższe. Nikt nie zwracał na nią uwagi, mimo że płakała wśród trzydziestki znajomych osób. Skuliła się w sobie i zapięła zamek bluzy.

Czekała na koniec, choć nie wiedziała, jak miałby on wyglądać.

Ania

Miałam gorszy dzień. Siedziałam w tramwaju i z rozdrażnieniem patrzyłam na ludzi w około. Byli głośni, śmierdzący i nie mniej źli niż ja. Wcisnęłam słuchawki mocniej w uszy i wielokrotnie zaklęłam w myślach. Chciałam tylko znaleźć się w domu.

Wtedy ją zobaczyłam. Stała dosłownie półtora metra ode mnie, niczego się nie trzymała, bo obydwiema dłońmi zawzięcie pisała coś na komórce. Była raczej drobna, jakby zatopiona w grubej zimowej kurtce. Szare futerko przy kapturze śmiesznie mieszało się z jej rudobrązowymi włosami.

Gdy tramwaj się zatrzymał, ona zaczęła przeciskać się między ludźmi. Obok mnie stała jakieś dziesięć sekund. Miała duże, zielone albo szare oczy i druciane, okrągłe oprawki okularów. Spojrzała na mnie przelotnie i uśmiechnęła się. Wstałam i wysiadałam za nią.