List

Kochany,

Wciąż nie odpowiedziałeś na mój poprzedni list. Wierzę, że wszystko u Ciebie dobrze i niebawem napiszesz do mnie choć kilka słów.

Aktualnie jestem na wczasach w Bieszczadach. Pogoda jest piękna, co dzień wieczorem burza, w ciągu dnia ciepłe słońce i delikatny wiaterek. Jest się czym zachwycać, bo widoki też są piękne. Towarzyszy mi Róża oraz zaprzyjaźnione małżeństwo. Władek i Janka są bardzo sympatycznymi i wyjątkowo oczytanymi ludźmi. Codziennie chodzimy razem na długie górskie spacery, a wieczorami przy herbacie prowadzimy długie rozmowy o literaturze i sztuce. Bo herbata też jest tutaj wyborna; pani, która wynajmuje nam pokój, parzy wspaniałą mieszankę mięty, melisy i zielonej herbaty – na pewno by Ci smakowała.

Wczoraj podczas rozmowy o poezji współczesnej zostaliśmy dodatkowo poczęstowani pysznymi ciasteczkami owsianymi. Janina deklamowała wiersz Szymborskiej (wiesz który). Łzy stanęły mi w oczach, gdy czytała o dniach w kłębach ciemności – skojarzyły mi się z naszą sytuacją. Naprawdę bardzo za Tobą tęsknię i czekam z niecierpliwością na jakiś znak. Chcę, by Chwila wróciła.

À propos, uważam, że Róży należy się prawda. Powiem jej jutro o tym, co mnie z Tobą łączy, zasługuje na to po tylu latach wspierania mimo nieznajomości sytuacji. Czekam też na jakiś ruch z Twojej strony.

Kocham i tęsknię za Twoimi błękitnymi oczami i spracowanymi dłońmi,

Twój na zawsze Juliusz